Past - Present - Future

Phew! After a long time, I'm back to writing in English. It feels so damn good :) Also, this is a tag post done by a few of my friends on blogosphere. Here's my take on the ghosts haunting the past, bunnies lining the present and fairies flying in the future.

20 years ago
1) Started school - a wonderland where I could play all day with new friends and I got to be a big girl without Mommy and Daddy around!
2) Totally in love with my kid sister (who was a teeny tiny 2 year old then) who used to imitate everything I did. Even things like eating and tying shoe laces. I now see the same thing with my nieces.
3) Proud owner of a 'Made in Germany' sharpener that my dad brought from one of his trips. That was 'the' thing to have in my class that year! I still have that sharpener, tucked somewhere in my home in India.

10 years ago
1) I was in 11th grade and was dreading the 12th public exams already. Not to mention the tuition classes that came with it.
2) Had some of the best times with friends at classes, tuitions and test hours!
3) Had to let life decide things for me.

5 years ago
1) I was preparing hard for placements and MS. Because I wasn't sure what to do in life! I wanted to be home but still come to US... I know, a hard wish to satisfy. So, I had to be ready for both.
2) I had my first accident on my Spirit due to my impatience - that too, right before my parents' eyes! My mom still talks of the shock I gave her that day. My helmet took the brunt of that crash and I escaped with minor hits. I still went to college that day - I had exams! And that was the cause of my impatience.
3) I earned my first salary of 2k :) (ok, that was more a prize money, but we won almost all competitions we entered and got a good collection of money)

3 years ago
1) I took one of the hardest decisions of my life - work at a company I loved or go to US without any funding in sight to study more (I got funding after I came. But at the point of deciding, I had no clue how life would turn out - I was choosing between the known path and the unknown path). And I chose the latter after a hfriend knocked some sense into me.
2) US, my lab and research happened!
3) A whole load of traveling happened!! Got to go to NYC every season! And loved it :)

2 years ago
1) A dream internship. Guess that was the best summer I've seen!
2) Life happened and I learned a lot! Miss my friends at grad school!
3) Got a great job, one that I'm working at right now.

1 year ago
1) Graduated with masters. Alpine Path, MS!
2) Moved Neverland from one coast to another.
3) My car! And more traveling (visited a country other than the ones I've lived - that took so long to cross off my check list!).

So far this year
1) Papers, books, exams, trainings - should I start that bandwagon again?
2) Fell in love with my new phone!
3) Realized that a year of forced movie watching has had some effects after all! I catch myself watching movies/shows whenever I'm bored rather than doing something else. My latest watch is Psych :)

Yesterday
1) Office the whole day and it just whizzed past. Didn't have time even to eat lunch.
2) Did a crap telephone call to my mom and seriously considered changing a lot of things in life.
3) Made the paruppu usili to perfection! Finally!! Finally! :)

Today I
1) Planned a surprise bday party for one of my colleagues.... and it was a success! :)
2) Spent a whole lot of time trying to get something, anything at all, done.
3) Realized that all the 'change ideas' I spoke last night would not work... or rather, I am actually happy with the way things are.

Tomorrow I
1) Plan to cut my to-do list length to a respectable size. Now, its the size of the Autobahn!
2) Meet a few friends for dinner and plan a surprise bday party. Looks like its the year of parties!
3) Get things ready for the next holiday; its fast approaching!

In the next year, I hopefully will
1) Do more traveling. Got a few things to do/see. California, anyone?
2) Check off a few more things on my '101 things to do in US' list. Probably, sky diving!

Forever,
1) Have fun, all through!

Take this tag just for the kicks of it :)

சுமதி வந்திருக்கிறாள் - ரகசியமாய் ரகசியமாய்

சுமதி வந்திருக்கிறாள்....

என் மனைவி சுமதி. ஆசைமிகு மனைவி சுமதி. எங்கள் தலை தீபாவளிக்காக அவள் பிறந்தகம் வந்திருக்கிறோம். அவளது புத்தகங்களை பார்க்கும்போது எனக்கு எங்கள் இரண்டாம் சந்திப்பு ஞாபகம் வருகிறது. அதில் சுமதி, தன் கனவான அமெரிக்க படிப்பு பற்றியும், அதை தான் செய்ய முடியாத நிலை பற்றியும் கூறினாள். அதற்கான காரணங்கள் பற்றியும் கூறினாள். அப்பொழுது எனக்கு அவளை மிகவும் பிடித்துப்போனது. எப்படியாவது அவளை அமெரிக்காவில் படிக்க வைப்பது என்று முடிவு செய்தேன்.

என் பெயர் சுந்தர். நான் ஒரு MNCஇல் வேலை பார்க்கிறேன். இன்னும் சில மாதங்களில் என் வேலைக்காக அமெரிக்கா செல்ல போகிறோம். ஆம், சுமதியும் கூட தான்! அவளுக்கு அங்கு படிக்க ஏற்பாடும் செய்து விட்டோம். இந்த தீபாவளி திருநாளன்று இவர்கள் தெருவே கூடி கொண்டாடுவது மிகவும் ஆச்சர்யமாகவும் சந்தோஷமாகவும் இருக்கிறது. இன்னும் சில வருடங்களுக்கு இதையெல்லாம் மிஸ் செய்ய போகிறோம்! சோ, இப்பொழுதே இதையெல்லாம் என்ஜாய் செய்து கொள்கிறோம். ஆனால், ஒரு ரகசியம் சொல்கிறேன். நாங்கள் அங்கும் ஒரு குட்டி தீபாவளி இதே தெரு மக்களுடன் கொண்டாட போகிறோம்! எப்படி தெரியுமா? சுரேஷுடன் தான்! சுரேஷ் சுமதியின் அருமை நண்பன். அவனுக்காக தன் படிப்பை விட்ட சுமதி, அவன் படிக்க போகும் அதே கல்லூரியில் படிக்க போகிறாள். இருவரும் ஒரே கல்லூரி என்ற விஷயம் என்னை தவிர யாருக்கும் தெரியாது, இந்த நிமிடம் வரை. ஆம்! சுமதிக்கு கூட! இன்று இரவு எங்கள் தலை தீபாவளி விருந்துக்கு எல்லாரையும் அத்தை அழைத்திருக்கிறார்கள். அப்பொழுதுதான் சுமதி, தன் பெற்றோரிடம் நாங்கள் அமெரிக்கா செல்ல போவதையும் தான் படிக்க போவதையும் சொல்ல போகிறாள். அப்போது, சாரதா auntyயும் சுரேஷும் இருக்க ஏற்பாடு செய்து விட்டேன். அவர்கள் சுமதியின் படிப்பை பற்றி கவலைபடுவதாக தெரிகிறது. அதை பார்த்து அத்தையும் கவலை படுகிறார்கள். ஒரே கல்லில் இரண்டு மாங்காய்! எல்லார் கவலையும் தீரும்; தீபாவளியும் இனிய தீபாவளியாக நிறைவு பெறும். சுரேஷும் சுமதியும் மறுபடியும் ஒரே இடத்தில், ஒன்றாக படிக்க போவதை அறியும்போது எல்லாரும் எவ்வளவு சந்தோஷபடுவார்கள் என்று நினைக்கும்போதே எனக்கு இன்னும் சந்தோஷமாகவும் ஆர்வமாகவும் இருக்கிறது. இதுவே நான் என் மனைவிக்கு தரும் தலை தீபாவளி பரிசு :) இன்று இரவு விருந்து அமர்களமான, யாரும் மறக்க முடியாத விருந்தாக அமைய போகிறது! சோ, அது வரை, இந்த ரகசியத்தை நீங்கள் யாரிடமும் சொல்லிவிட மாட்டீர்கள் தானே?

சுமதி வந்திருக்கிறாள் - என்னவென்று சொல்வதம்மா..

சுமதி வந்திருக்கிறாள்...

என் தோழியின் பெண் சுமதி. எனக்கும் பெண் போல தான். எனக்கு இப்படி ஒரு மகள்/மருமகள் கிடைக்க வேண்டும் என எல்லோரும் நினைக்கும் ஒரு பெண். என் மகனின் உயிர் தோழி... சில காலம் முன்பு வரை. இந்த தீபாவளியை என்னுடன் கொண்டாடாமல், என் மகன் எங்கோ சுற்றி சுற்றி திரிய காரணமான பெண். அவன் எத்தனைக்கு விலகி போகின்றானோ, அத்தனைக்கு அவனை பற்றி எதுவும் கேட்காத பெண்.

என் பெயர் சாரதா. வீட்டையும், வேலையையும் பார்க்கும் பல்லாயிரகணக்கான தாய்மார்களுள் ஒருத்தி. சுரேஷ் அப்பா இறந்த பிறகு, வீடு, வேலை, இவற்றோடு சுரேஷையும் வளர்க்க நான் பட்ட கஷ்டங்கள் கொஞ்ச நஞ்சமில்லை. இதற்கெல்லாம் உதவியாய் இருந்தது சுமதியின் பெற்றோரும் மற்ற தெரு மக்களும் தான். இங்கு எல்லோரும் எல்லாருக்கும் உதவி கொள்வோம். எனக்கு வாழ்வில் ஒரே ஆசை, சுரேஷ் நன்றாக இருக்க வேண்டும் என்று. அதற்கு அவன் அமெரிக்கா செல்ல வேண்டும், நிறைய கற்க வேண்டும், பெரிய பதவி வகிக்க வேண்டும். இதற்கு ஆயிரம் பேர் உதவி இருந்தாலும், மிகவும் உதவியது சுமதி தான். சுரேஷ் படிக்க உதவினாள்; சுரேஷுக்கு அமெரிக்க கனவை தன் கனவென்று சொல்லி அவனையும் கனவு காண செய்தாள். இப்பொழுது, அவன் நல்ல வேலையில் இருக்கிறான். அமெரிக்கா செல்லவும் போகிறான். இதெல்லாம், சுமதி சுரேஷுக்கு செய்த உதவிகள். ஆனால், இப்பொழுது இருவரும் பேசிகொள்வதே இல்லை. ஒருவரை பற்றி ஒருவர் கேட்பதும் இல்லை. அதற்கு காரணம், சுமதி சுரேஷுக்கு செய்த பெரிய, யாருக்கும் தெரியாத, எனக்கு மட்டும் புரிந்த உதவி. சுமதியும் சுரேஷும் அமெரிக்கா செல்ல போன வருடம் தயார் ஆனார்கள். ஆனால், சுரேஷ் எனக்காக அமெரிக்கா செல்வதை நிறுத்தி விட்டான்.உன்ன யாருமா பார்த்துபாங்கன்னு பையன் கேட்கறது எத்தனை பேருக்கு கிட்டும் சொர்க்கம்? அது எனக்கு கிடைத்தது. நான் எவ்வளவோ சொல்லியும் அவன் கேட்கவில்லை. சுமதி என்னையும் சுரேஷையும் புரிந்து கொண்டு, சுரேஷிடம் தனக்கு கல்யாணம் நிச்சயமானதால் தான் படிக்க முடியாதென்றும், தன் கனவான அமெரிக்க படிப்பை தனக்காக அவன் நடத்த வேண்டும் என்றும், அதுவே அவளுக்கு அவன் தரும் கல்யாண பரிசென்றும், அவன் வரும் வரை என்னை அவள் பார்த்து கொள்வதாகவும் சொல்லிவிட்டாள். சுரேஷ் குதித்தான், கெஞ்சினான், அவளை படிக்க போகுமாறு. ஆனால், சுமதி ஒத்துக்கொள்ளவில்லை. அதில் இருவரும் சண்டை போட்டு பிரிந்தனர். இப்பொழுது பேசிக்கொள்வதே இல்லை. என்னிடம், அவள் பெற்றோர் கல்யாணத்திற்கு அவளை force செய்ததாக சுரேஷிடம் சொல்ல சொல்லிவிட்டாள். அப்பொழுது தான் அவன் கோபம் எல்லாம் அமெரிக்கா செல்வதில் திரும்பும் - அவனும் செல்வான், என் கனவும் நிறைவேறும் என்று. இதோ கனவு நிறைவேறும் நாள் நெருங்குகிறது. ஆனால், இந்த தீபாவளி திருநாளில் என்னால் சந்தோஷமாக இருக்க முடியவில்லை.  எனக்காக சுமதி தன் படிப்பை தியாகம் செய்ததாகவே தோன்றுகின்றது. அவள் சந்தோஷமாக கணவன், குடும்பம் என இருந்தாலும் படிப்பை விட்டுதந்தாள் என்றே மனம் பாடாய் படுகிறது. சுரேஷுகாக சுமதி வாழ்வை கெடுத்தேனோ என்று தினமும் வருந்துகிறேன். கடவுளே! எனக்கு என்ன பண்ணுவதுனே தெரியலயே.

[அடுத்த பகுதி.... இறுதி பகுதி]

சுமதி வந்திருக்கிறாள் - மாங்கல்யம் தந்துனானே...

சுமதி வந்திருக்கிறாள்...

என் பெண் சுமதி. பாடம் சொல்லி தருவது, மற்றவருக்கு உதவுவது என எல்லாருக்கும் எல்லாமுமாய் இருக்க ஆசைபடுபவள். சிறு வயதில், படிப்பு, ஆட்டம் என்று இருந்தவள் இப்பொழுது, கணவன் கைபிடித்து ஒரு பொறுப்பான குடும்ப தலைவியாய் வலம் வருகிறாள். பார்க்கவே மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறது. சுமதியின் கல்யாணம் ஒரு கனவு போல தோன்றுகிறது. சுமதி, ஒரு நாள் வந்து, நான் கல்யாணம் செய்துகொள்கிறேன், மாப்பிள்ளை பாருங்கள் என்றாள். சுந்தரும் மிக நல்ல பையன். மனைவியை அவ்வளவு அன்பாக பார்த்துகொள்கிறான்.  எல்லாம் அவள் ஆசைப்படி தான் செய்தோம்! ஒரே மகளின் திருமணமும் நன்றாக முடிந்து ஒரு வருடம் ஆக போகிறது. அவளும் சந்தோஷமாக இருக்கிறாள்.

என் பெயர் சுந்தரவடிவு. தமிழ்நாட்டில் இருக்கும் பல லக்ஷம் குடும்ப தலைவிகளில் ஒருத்தி. என்னை சுற்றி சொந்தங்களும், நண்பர்களும் என நிறைந்த வாழ்க்கை.  இப்போது கூட, எங்கள் தெருவே சேர்ந்து தான் சுமதிக்கு தலை தீபாவளி சீர் கொண்டாட்டங்கள் செய்கிறோம்! எல்லோரும் சேர்ந்து செய்யும்போது சந்தோஷம் பல மடங்காகிறது. தெரு குழந்தைகள் பட்டாசு வெடிக்க போடும் ரகளையில் எனக்கு சுமதியும் சுரேஷும் அடித்துகொள்வது ஞாபகத்துக்கு வருகிறது. அவர்கள் இணைபிரியா நண்பர்கள். ஒருத்தரை விட்டு ஒருத்தர் இருக்க மாட்டார்கள். ஆனால், ஏதோ நடந்திருக்கிறது. சுமதி வந்த நாளிலிருந்தே சுரேஷை காணோம்! கண்ணிலேயே படவில்லை. சுமதியும் தான் அவனை பற்றி ஒரு வார்த்தை கேட்கவில்லை. ஊரில் காய்கறி விற்கும் பாட்டியிலிருந்து பேப்பர் போடும் சண்முகம் வரை விசாரிப்பவள், சுரேஷை பத்தி கேட்காதது ஏதோ செய்தது. தாய் அறியா சூல் இல்லை தான். ஆனாலும், மனதை அரிக்கிறது. சுரேஷ் அம்மா சாரதாவை கேட்டால் அவளும் எதுவும் சொல்லவில்லை. ஆனால் ஏனோ முகம் வாடி தெரிகிறாள். என்னவென்று கேட்டால், தலைவலி, கால் வலி என்று சொல்கிறாள். சுரேஷ் அமெரிக்கா செல்லும் கவலையாய் இருக்குமோ? என்னவென்று தெரியலையே, முருகா! எல்லாரையும் இந்த தீபாவளி அன்னைக்கு சந்தோஷ படுத்து!

சுமதி வந்திருக்கிறாள் - கனா கண்டேனடி, தோழி!

சுமதி வந்திருக்கிறாள்...

எங்கள் தெரு சுமதி. என் ஆருயிர் தோழி சுமதி. சிறு வயதிலிருந்தே, ஒன்றாக படித்து, ஒன்றாக வளர்ந்து, ஒன்றாக விளையாடியவர்கள். என் முதல் வெற்றி, முதல் தோல்வி, முதல் அடி, முதல் சண்டை, முதல் காதல், எல்லாவற்றுக்கும் கூட இருந்தவள் சுமதி. அவள் அம்மா போல, எல்லாருக்கும் உதவுவாள். காலேஜில் தன் சிநேகிதிக்கு பீஸ் கட்ட தன் வளையலை தந்து விட்டு வீட்டில் அடி வாங்கியவள். இவ்வளவு நல்லவளுக்கு இப்படி ஒரு நிலைமை! நினைத்தாலே நெஞ்சு கொதிக்கிறது.

என் பெயர் சுரேஷ். படித்து விட்டு ஒரு IT கம்பெனியில் வேலை செய்யும் இருபத்தைந்து வயது இளைஞன். அடுத்த சில வாரங்களில், அமெரிக்கா செல்ல போகிறவன். இந்த தீபாவளி, சுமதிக்கு தலை தீபாவளி. எங்கள் தெருவே சேர்ந்து கொண்டாடுகிறது. ஆனால், என்னால் தான் முடியவில்லை. எப்படி, எப்படி ஒத்து கொண்டாள் சுமதி? எவ்வளவு கனவுகள் கண்டிருப்போம் சேர்ந்து? எல்லாம் மண்ணாக போனதே? சுமதி அம்மா சுந்தரவடிவுக்கும் என் அம்மாவுக்கும் கூட எல்லாம் தெரியும். இருந்தும், சுமதியை force செய்து, கல்யாணம் செய்து வைத்து... ச்சே! எனக்கு சுந்தரை பார்த்தால் தான் பற்றி கொண்டு வரும். அவன் எல்லாம் ஒரு மனிதனா? எப்படி சுமதியின் கனவுகளை கொன்று விட்டு வாழ்கிறான்? ஆனால், அவனை சொல்லியும் குற்றமில்லை. நல்ல பெண், நன்றாக படித்திருக்கிறாள், பார்க்கவும் நன்றாக இருக்கிறாள். யார் தான் கட்டி கொள்ள மாட்டார்கள்? சுமதியின் அம்மாவுக்கே அவள் கனவில் அக்கறை இல்லாதபோது, எவனோ ஒருவன் எப்படி அக்கறை காட்டுவான்? எப்படி தான் சுந்தரவடிவு ஆன்ட்டிக்கு சிரிக்க முடிகிறதோ! பண்ணுவதெல்லாம் பண்ணி விட்டு, சிரிப்பை பார்!! அதெல்லாம் பார்க்க முடியாமல் தான் அம்மா எவ்வளவோ சொல்லியும் இந்தியாவில் கடைசி தீபாவளி என்று தெரிந்தும் கிளம்பி விட்டேன்! எங்கள் கனவெல்லாம் சுந்தரவடிவு ஆன்டியால் வேஸ்ட்ஆ போச்சு. இப்போ அவங்க என்ன பண்ணிட்டு இருப்பாங்க? நல்லா மாபிள்ளையை தலையில் தூக்கி வச்சுட்டு இருப்பாங்க. ச்சே!

சுமதி வந்திருக்கிறாள் - ஒரு ஊரில் அழகே உருவாய்...

சுமதி வந்திருக்கிறாள்...

எங்கள் பக்கத்துவீட்டு சுமதி. எனக்கு கணக்கு பாடம் சொல்லி கொடுத்த சுமதி.... சொல்ல போனால், சுமதி அக்கா! ஆனால் அக்கா என்று சொல்ல கூடாதுன்னு ஆர்டர். சோ, சுமதி தான் எங்க எல்லாருக்கும்.

என் பெயர் வாணி. சுமதியிடம் கணக்கு படித்து நூறு மார்க் வாங்க முயற்சித்த பதிமூன்று வயது பெண். ஆனால், அதுக்கு ஹெல்ப் பண்ணாம சுமதி கல்யாணம் பண்ணிட்டா. இப்போ, தலை தீபாவளிக்கு சுமதியும் சுந்தர் அண்ணாவும் வந்து இருக்காங்க. அவங்க தலை தீபாவளி கொண்டாட்டத்துக்கு எங்க தெருவே சேர்ந்துகிச்சு. எங்க தெருல எல்லாமே அப்படி தான். நாள் கிழமை, நல்லது கெட்டதுன்னு எல்லாமே சேர்ந்து தான் பண்ணுவோம். அப்படி ஒரு ஒற்றுமை எல்லாருக்கும். சுமதியோட அம்மா சுந்தரவடிவு தான் எல்லாருக்கும் பெரியவங்க. எல்லாரும் அவங்க கிட்ட கேட்டு தான் decisions எடுப்பாங்க. பட்டாசு, பக்ஷணம் எல்லாம் ரெடி. என் friends பிரியா, தனா, அருண் எல்லாரும் கூட வந்தாச்சு. ஆனா, சுரேஷ் அண்ணா எங்க? தீபாவளினா பட்டாசு, ராக்கெட் எல்லாம் ரெடி பண்ணுவதிலிருந்து எங்களுக்கு turns தருவது வரைக்கும் சுரேஷ் அண்ணா தான் பண்ணுவாங்க. ஆனா, இன்னிக்கு அண்ணா வேலைக்கு  போய்ட்டாங்கன்னு சாரதா ஆன்டி (சுரேஷ் அண்ணாவோட அம்மா) சொன்னாங்க. ச்சே! சுரேஷ் அண்ணா இல்லாம தீபாவளி தீபாவளியவே இல்லை! அருண் அப்பாவும் சுரேஷ் அண்ணா கம்பெனில தான் வேலை பண்றாங்க. அவர், கம்பெனி லீவ்னு சொன்னார்! சோ, சுரேஷ் அண்ணா எங்க?

Story of my life

Hi friends,

        How are you? I'm happy to see you, my dear friends. I have an exciting story to tell. All of you readers remind me of myself and my siblings. I have a lot of brothers and sisters. And innumerable cousins! A lot of people like me and my siblings. Alpine was kind enough to let me tell my story in her blog. Now, without much ado, let me begin.

        A long time back, I was born in a small village... actually in a dim but noisy universe. My creator decided to use my parents F and W to make me. My sea sick aunts S and C and wishy washy uncle O helped in my birth. Unlike humans, I was not made in an enclosed space that you call the embryo, rather I was made in a huuuuggggeeee expansive thing. Its so big that I would need atleast a few hundred turns to go through it all (one of my cousins tried it and he was never the same after... all these adventures, I tell you!)

       My aunts and uncle had a huge part to play in my life. My aunts and their friends made my life spicy by sharing their stories with my siblings and me. They made sure that our lives were interesting. Even to this day, people say I carry some of their characteristics. It has been definitely a good addition. For my cousins, some of whom didn't have aunts like mine, have been shunned by the society. A cruel society! But I'm infinitely thankful to my aunts for adding color to my life. Then, I was given a shape and distinction from my siblings. I had a pretty, pretty shape - a lot of people call it round but I would digress... I prefer curly though still round. Makes sense, no?

      My uncle decided that I should be worldly wise and took it upon himself to teach me lessons of fire. Though some of my brothers did badly and were the black sheep of the family, most of us did them proud and turned out the golden guys and fair maidens as they had expected. But my uncle paid a price for all this transformation - he became older and older sooner and sooner. When I ask my younger cousins about my uncle, they reply that he is no more - and that makes me sad! :(

       Then came the preparations for the big journey! How excited we were - we were brought up with the sole goal of taking this big journey to places unknown and beyond! We didn't know anyone who had come back to tell stories of these places but legend has it that it was infinitely better than our birth place. Don't we all go in search of the unknown adventures? So, I started my journey as well. My siblings were coming with me but we were not sure if we would get to travel together. We went to a big gathering of crowds and were told to just join any of the groups taking the journey. In the melee, I got separated from my brothers. Though I was scared, I put on a brave front since this was the first step to traveling to the delightful places. 

       There were big white caravans going on the journey and in order to make sure all of us had space, we had to pack ourselves tightly. I remember doing that trip sandwiched between two fat guys! There was another thin guy sitting in the same way just above me. The caravans were sealed to protect us during the long journey. Boy!What a journey it was... we experienced highs and lows, speed and slowness, etc and etc. The driver went on and on, without stopping anywhere for days to end. Inside the caravan, we had all become friends. Most of them had a story like me, but there were some who had more interesting lives. As days went by and the journey continued without breaks, it started taking a toll on some of my co-passengers. Some of them died and some became maimed. One guy was sitting strong one day and was in a thousand pieces the next!! The horrors! Only the thought of exciting places kept me alive through that horrible journey.

       Finally, we reached a bigger meeting place and were asked to form groups based on our physical fitness. I didn't have much issues with the journey (as did most others). We were then asked to take smaller caravans and we took the airplane to reach a suspension heaven. That was bliss for the first few days after the hectic journey but became boring after that since we did nothing but wait. One by one, the smaller caravans left the suspension heaven. One glorious day, our caravan and another left the heaven (now become a hell, due to all the waiting that I did there) to a truly astonishing place. It was nice... I don't have words to describe all the sights. All I can say was all the legends of the places failed to do justice to it. Even though I was still inside the caravan, I had a window seat and could see everything. So, I was made the describer of the caravan. That is an important role - much like the President that people have. Everyone in the caravan listens when I speak. 

       Then we moved to another of the astonishing places and I had the time of my life explaining it all... I even had sore throat telling about it all. We then reached a dark place, a lot like the suspension heaven but it was also a big caravan - more a caravan of caravans. However, it was more exquisite and not at all like the simple big white caravan I had started my journey in. All of a sudden I had a queasy indescribable feeling - much like the ones you get just before you throw up. As sudden as it had come, things became all right again. After innumerable days and some more occurances of this queasiness, I was finally happy to see another astonishing place. I felt I had reached home. Now, we were given a pep talk about life itself by one of the others - and I braved myself for the zenith of what was to come. 

        My caravan disbanded and I got picked as one among the first. I'm going to enter a small cave where I'm sure to get destroyed. But the journey has been wonderful and my life exciting. I thank all for listening to my story. Do not feel bad for my end, this is what I was born to do. To do and die. And I'm dying after visiting these magnificent places. As I do the last journey alone, my life flashes by me, my family, my siblings, my friends, all the wonderful places I saw.... hey! wait! I didn't introduce myself properly, did I? I am Murukku, the king of all snacks. I'm pleased to meet you. However, it's time for you to leave. Now, let me enjoy the thrill of my last journey....